Craniosacrale therapie

CRANIOSACRALE THERAPIE

Craniosacrale therapie (CST) is een zachte, hands-on behandeling die spanningen diep in het lichaam vrijmaakt, met als doel pijn te verminderen, de functie te herstellen en de algehele gezondheid en prestaties van het lichaam te verbeteren. De osteopathische arts John E. Upledger, die jarenlang klinisch onderzoek deed aan de Universiteit van Michigan, waar hij als professor in de biomechanica werkte, heeft deze therapie ontwikkeld. Door een zachte aanraking, meestal niet meer dan 5 gram – vergelijkbaar met het gewicht van een munt van vijf cent – lossen therapeuten spanningen op in de zachte weefsels die het centrale zenuwstelsel omringen. CST wordt steeds vaker gebruikt als een preventieve en profylactische wellnessmethode om de weerstand tegen ziekten te vergroten en is ook effectief voor een breed scala aan medische problemen die verband houden met pijn en disfunctie.

Hoe werkt craniosacrale therapie?

Weinig structuren hebben zoveel invloed op het vermogen van het lichaam om goed te functioneren als de hersenen en het ruggenmerg, die samen het centrale zenuwstelsel vormen. Dit systeem wordt sterk beïnvloed door het craniosacrale systeem – de membranen en vloeistoffen die de hersenen en het ruggenmerg omringen, beschermen en voeden. Het lichaam wordt dagelijks blootgesteld aan stress en spanningen en moet zich hierop aanpassen. Helaas kunnen deze veranderingen ervoor zorgen dat de weefsels van het lichaam zich aanspannen en het craniosacrale systeem verstoren. Deze verstoringen kunnen spanning veroorzaken, wat kan leiden tot beperkingen en barrières voor een gezonde werking van het centrale zenuwstelsel en andere samenwerkende systemen.

Gelukkig kunnen dergelijke beperkingen worden opgespoord en gecorrigeerd met eenvoudige palpatoire technieken. Met een lichte aanraking beoordeelt de CST-therapeut het craniosacrale systeem door verschillende delen van het lichaam te voelen om de bewegingsvrijheid en het ritme van de hersen- en ruggenmergvloeistofpulsaties te controleren. Vervolgens worden zachte technieken gebruikt om beperkingen in de weefsels die het craniosacrale systeem beïnvloeden, los te maken. Door de omgeving rondom de hersenen en het ruggenmerg te normaliseren en het zelfherstellend vermogen van het lichaam te versterken, kan craniosacrale therapie een breed scala aan aandoeningen verlichten, van chronische pijn en sportblessures tot beroertes en neurologische aandoeningen.

Voor welke aandoeningen is craniosacrale therapie geschikt?

Migraine en hoofdpijn

Chronische rug- en nekpijn

Motorische coördinatiestoornissen

Aandoeningen bij zuigelingen en kinderen

Chronische vermoeidheid

Fibromyalgie

Temporomandibulaire gewrichtsstoornissen (kaakproblemen)

Scoliose en andere houdingsafwijkingen

Posttraumatische stressstoornis (PTSS)

En vele andere aandoeningen.

Wanneer werd craniosacrale therapie ontwikkeld?

In 1970, tijdens een nekingreep waarbij hij assisteerde, observeerde osteopathische arts John E. Upledger voor het eerst de ritmische beweging die later als craniosacraal werd geïdentificeerd. Geen van zijn collega's of medische teksten uit die tijd kon deze ontdekking echter verklaren. Zijn nieuwsgierigheid werd gewekt, en Dr. Upledger begon naar antwoorden te zoeken. Hij startte zijn onderzoek met het werk van Dr. William Sutherland, de grondlegger van de craniale osteopathie. Gedurende ongeveer 20 jaar, vanaf het begin van de 20e eeuw, onderzocht Sutherland het idee dat de botten van de schedel zodanig waren gevormd dat ze beweging mogelijk maakten. Dit idee bleef decennialang controversieel binnen de wetenschap en de medische wereld. Dr. Upledger geloofde echter dat als Sutherlands theorie over schedelbeweging klopte, dit kon helpen om het ritme dat hij tijdens de operatie had waargenomen, te verklaren.

Op dat moment besloot Dr. Upledger wetenschappelijk bewijs te leveren voor het bestaan van beweging in de schedelbeenderen. Van 1975 tot 1983 werkte hij als klinisch onderzoeker en professor in de biomechanica aan de Universiteit van Michigan, waar hij een team van anatomisten, fysiologen, biofysici en bio-ingenieurs leidde in onderzoek en testen. De resultaten bevestigden niet alleen Sutherlands theorie, maar leidden ook tot het inzicht in de mechanismen achter deze beweging – het craniosacrale systeem. Het verdere werk van Dr. Upledger op dit gebied resulteerde uiteindelijk in de ontwikkeling van craniosacrale therapie.