Facilitated Positional Release-techniek

POSITIONELE ONTSPANNING

Gefaciliteerde positionele ontspanning is een methode die gebruik maakt van een modificatie van de indirecte myofasciale ontspanningstechniek die wordt versterkt door het positioneren van de regio in een neutrale positie en het toevoegen van assistentie die compressie- of torsiekrachten faciliteert. Het voordeel van deze techniek is het gemak van toepassing en de snelheid waarmee een positieve respons verschijnt. Bovendien, als de gewenste veranderingen niet onmiddellijk zichtbaar zijn, kan het vele malen worden herhaald of kunnen andere behandelingen worden toegevoegd.

Deze behandeling is gericht op het normaliseren van de hypertone spieren, zowel oppervlakkige als diepe. Het is waarschijnlijk dat de meeste beperkingen in de mobiliteit van het vertebrale motorsegment, gedefinieerd als somatische dysfunctie, worden veroorzaakt en onderhouden door hypertoniciteit van de kleine, diepe, intervertebrale spieren. Deze gespannen spieren reageren goed op Gefaciliteerde Positionele Ontspanning, waardoor de normale gewrichtsfunctie onmiddellijk wordt hersteld.

Een plausibele verklaring voor de effectiviteit van deze behandeling is het effect op de spierspoelen van de gammalus wanneer irritatie plotseling wordt verminderd. Volgens Carew, wanneer de belasting plotseling wordt verminderd, ontspant de spier zich en prikkelen de intrafusale 1a-vezels niet langer de motorneuronen die de extrafusale spiervezels aansturen. De spier begint dan te ontspannen tot deze zijn normale lengte bereikt. Deze fysiologische veranderingen kunnen het onmiddellijke effect verklaren dat wordt gevoeld bij het toepassen van positionele ontspanning met een faciliterende kracht.

De positionele ontspanningstechniek bestaat uit drie stappen:

1. De arts verandert de positie van de behandelde regio in drie vlakken. De grote spieren worden verkort of de gewrichtssomatische dysfunctie wordt in een positie van vrijheid geplaatst (weg van de barrière).

2. Een faciliterende kracht (compressie) wordt toegepast, daarom wordt de methode soms faciliterend genoemd.

3. We blijven in deze positie tot het gevoel van ontspanning, verlichting, weefselontspanning. Dit kan verschillende tijdsduur in beslag nemen, een goede richtlijn voor beginners kan 90 seconden zijn.

Positionele ontspanningstechnieken gebruiken palpatie-informatie verzameld in een segment dat passief beweegt in drie vlakken. De basis van de methodologie is het gebruik van één hand geplaatst op het segment, dit is de palpatie- of "luisterende" hand. De andere hand wordt gebruikt voor passieve positionering van de patiënt. Dit is de "bewegende" hand. De palperende hand evalueert de bewegingen die worden gecreëerd, waarbij eventuele mobiliteitsbeperkingen worden gediagnosticeerd. De "bewegende" arm positioneert het lichaam van de patiënt, in de richting van vrijheid, gemak van beweging in het aangedane segment. De patiënt kan worden gevraagd om langzaam in te ademen en uit te ademen. Wanneer de palperende hand de ontspanning en verlichting van de beperking voelt, kan de positionering van de patiënt veranderen om meer segmentale beweging in de richting van gemak mogelijk te maken. Dit wordt herhaald totdat het bewegingsvolume volledig is hersteld.

Zoals u misschien hebt opgemerkt, lijkt de methode op strain-counterstrain. Wat is het belangrijkste verschil? Het belangrijkste verschil is dat we bij de tweede niet zoeken naar een positie voor positionele ontspanning in de driedimensionale richting van gemak, maar naar de vermindering van palpatiepijn op specifieke punten op het lichaam die verband houden met de dysfunctie. Beide methoden zijn goed, het veiligst in de osteopathie, en passen zich goed aan aan consultaties op afstand.